Poema de:
María Teresa González
( Tremañes, Gijón 1950 – 1995 )
MEMORIA DE MIO MA
FUISTE quedando quieta
comu una ñube
ensin el soplín de l’aire.
Colaste sele, lo mesmo
que vivieres
sin el marmullu de quexes o llamentos,
Pasaste a ser
un rostru maxináu
endolcáu na mezclienda de los suaños,
al bellume alloñáu de la nueche.
Quedástete
afitada nel coral
esñizándote sele, sin ruxíu
talo que’l sable d’un reló
qu’ enxamás s’ apara.
Y camenté pa mí, qué raro yera
que l’alborada corriera como siempre
espardida ente los praos
ente les sebes,
oyer glayar a les mas tras de los neños
a la muyer que merca les sardines,
al ruxir de la vida cotidiana.
Namái la calle de los güertos
notó l’ausencia,
atristayó la tierra
quedó muda la fonte
afogada d’escayos y d’ortigues.
Espolletó’l bardial, onde enantes
creciere la rosa
y enllenóse de mofu la fesoria
y el tiempu de povisa.
Naide t’echó de menos,
yá lo ves,
namás lo que ñaciere
a la solombra amante del to cuerpu.
**************************************
reinaastur-2
